Σκέψεις
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007
Ζήστε τις στιγμές
Πολλές φορές συναντάς πράγματα στη ζωή σου που σε κάνουν να αναθεωρείς...Οι καταστάσεις σε αλλάζουν, άλλοτε προς το χειρότερο και άλλοτε προς το καλύτερο. Φυσικά θα αναρωτιέστε ως προς τι η αμπελοφιλοσοφία και θα έχετε δίκιο. Όσοι συνειρμικά συνδέσουν τα όσα γράφονται και διαβάζουν με την εικόνα αυτού του post δεν θα έχουν πέσει ολοκληρωτικά εκτός...είναι και αυτό ένα χτύπημα που σου αλλάζει τη ζωή και ίσως σε σημαδέψει για πάντα. Δυστυχώς είναι τέτοιοι οι καιροί που δεν είχα τη διάθεση να λάβω μέρος σε καμία δραστηριότητα ακόμα και να ολοκληρώσω τις υποχρεωτικές εργασίες που πρέπει κάποια στιγμή να παραδοθούν (βλέπε blog). Μέγα λάθος... η άνευ όρων παράδοση ποτέ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και κανείς σκύβοντας το κεφάλι δεν κέρδισε το παραμικρό. Βέβαια οι στάχτες είναι στάχτες αλλά το θέμα είναι να προσπαθήσεις να αναγεννηθείς μέσα από αυτές. Τις τελευταίες μέρες άφωνοι παρακολουθούμε μια τραγωδία δίχως τέλος. Σκοπός μου δεν είναι να μαυρίσω περισσότερο τις ήδη κατάμαυρες ψυχές μας. Σκοπός μου είναι να μεταφέρω τις σκέψεις μου και το πώς πλέον βλέπω κάποια πράγματα περισσότερο ξεκάθαρα. Η Vodafone μας το λέει από καιρό αλλά το προσπερνάμε αμυνόμενοι στην πίεση της διαφήμισης...΄΄Ζήσε τη στιγμή΄΄. Όχι δεν έχω πιάσει δουλεία στη Vodafone μην βιαστείτε να με κρίνετε, αλλού θέλω να καταλήξω. Αλήθεια πόσοι από μας ζούμε τις στιγμές όταν όλα μας πηγαίνουν καλά; Πόσοι από μας χαίρονται και ζουν πραγματικά την πρωινή καλημέρα στο γείτονα όταν πηγαίνουν στη σχολή ή στη δουλεία; Πόσοι από μας ξέρουν έστω τα ονόματα των συμφοιτητών τους και δεν φτάνουν στο τέταρτο έτος για να μελαγχολήσουν και να πουν΄΄ Tον συναντούσα τέσσερα χρόνια στο ασανσέρ και δεν ξέρω το όνομα του...κρίμα....’’ (σχετικά διαφήμιση ουίσκι αλλά στη θέση του ασανσέρ βάλτε τραίνο). Και το πρόβλημα δεν υφίσταται όταν από επιλογή μας δεν έχουμε μιλήσει στο διπλανό μας μια φορά στα 4 χρόνια αλλά όταν η ροή της ζωής και του χρόνου είναι τόσο ορμητική που δεν καταλάβαμε πως συνέβη αυτό και ενώ συμπαθούσαμε οπτικά εκείνη την μελαχρινή συμφοιτήτρια μας δεν της μιλήσαμε ποτέ. Όταν δηλαδή περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια μας και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν ζούμε ουσιαστικά τις στιγμές όταν όλα μας πηγαίνουν καλά. Γιατί όμως δεν εκτιμούμαι αυτά που έχουμε και περιμένουμε να καούν όλα στην πυρκαγιά για να αντιληφθούμε τι ωραία που ζούσαμε πριν; Δεν ξέρω ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως βλέπω πολλές διαφημίσεις και επηρεάζομαι και για αυτό θέλω να διαβάσω και τις δικές σας σκέψεις...
posted by Angel at 3:39 μ.μ.
5 Comments:
Καταρχήν, συγχαρητήρια για το blog κ εύχομαι καλή επιτυχία!
Αυτές τις μέρες, όταν ένιωσα ότι κινδυνεύουν δικοί μου άνθρωποι αισθάνθηκα μισός άνθρωπος. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να περιφέρομαι μέσα στο σπίτι με ένα κινητό στο χέρι, την τηλεόραση ανοιχτή και μια ατέλειτη ανησυχία. Κ αναθεώρησα. Πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό δεν φτάνει. Είναι στη φύση των ανθρώπων να μην αλλάζουν. Μετά από λίγο καιρό που οι φωτιές θα ξεχαστούν, πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Πάλι θα αγχωνόμαστε για πράγματα ασήμαντα, πάλι θα τρέχουμε σαν τους τρελούς και δεν θα προλαβαίνουμε να μιλήσουμε με αγαπημένα μας πρόσωπα, να τα επισκεφτούμε, να ζήσουμε μια μικρή αλλά σημαντική ζωή. Πρόσφατα το διαπίστωσα αυτό όταν έχασα ένα δικό μου άνθρωπο. 'Ελεγα, "να μωρέ θα πάω το καλοκαίρι...εκεί θα είναι...". Αυτό το καλοκαίρι όμως δεν ήταν εκεί...είχε φύγει...
ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ
Seize the day! Αδραξε τη μέρα! Αυτό σημαίνει το 'ζήσε τη στιγμή', και πιστεύω ότι η διαφημιστική καμπάνια της vodafone έχει πετύχει απόλυτα το νόημα της εποχής. Όντας πιεσμένος και στρεσαρισμένος, το να πιείς ένα κρασάκι με τους φίλους σου, να κεράσεις γλυκά στη δουλειά για την γιορτή σου, να φας σε ένα ωραίο εστιατόριο με τον συνάδελφό σου, να κάνεις ένα βραδυνό μπανιο με την συντροφία σου, ακόμα και ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι μια αυγουστιάτικη βραδιά μοιάζουν σκηνές λυρικές, αλλά αποτελούν αυτό ουσιαστικά που εκφράζεις.
Ενα blog σκέψεων...ιδιαίτερα πρωτότυπο.Μπράβο!
Πρώτα από όλα θα θέλαμε να σου ευχηθούμε καλή αρχή στο καινούριο σου blog! Συνεχίζοντας πρέπει να ομολογίσουμε ότι ανοίγουμε την τηλεόραση κάθε φόρα νιώθοντας φόβο! Η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό είναι "Ας μην έχουν πεθάνει άλλοι άνθρωποι". Οι κάτοικοι εκείνων των περιοχών ζουν ένα θρίλερ. Είναι σαν παίζουν σε μια ταινία τρόμου που δεν έχει τέλος!! Σίγουρα αναρωντιούνται: ΓΙΑΤΙ???
θα σημφωνήσουμε απόλυτα με τη αγαπητή Μαρία από πάνω! Παίρνουμε κάποια πράγματα ως δεδομένα, και μόνο όταν συμβεί κάτι βλέπουμε την αλήθεια! Το σημαντικότερο, λοιπόν, είναι να... ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ!
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας παιδιά. Το ΕΡΩΤΗΜΑ όμως είναι γιατί όταν όλα μας πηγαίνουν καλά δεν εκτιμούμε αυτά που έχουμε και πρέπει να δεχτούμε κάποιο χτύπημα για να συνέλθουμε; Πόσοι από μας χαίρονται που έχουν ένα σπίτι να μείνουν; Το σκέφτεται κανείς αυτό; Η μήπως το θεωρεί δεδομένο; Τελικά είναι δεδομένο ή μήπως όχι...;
Νομίζω ότι η δύναμη της συνήθειας είναι αυτή που μας εμποδίζει να εκτιμήσουμε την πραγματική αξία όσων έχουμε..μέχρι βέβαια να συμβεί κάτι πέρα από τα συνηθισμένα και να την ανατρέψει...
Υ.Γ. Καλή τύχη με το νέο blog, με ιδέες για ενδιαφέρουσες συξητήσεις!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home