Σκέψεις

Η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια. Έρχονται στιγμές που χωρίς να το αντιληφθούμε η ροή της ιστορίας αλλάζει. Κάποιος άνθρωπος υπερβολικά τυπικός στα ραντεβού του για κάποιους λόγους καθυστερεί, με αποτέλεσμα να χάσει την πτήση για το προγραμματισμένο από μέρες ταξίδι του. Στεναχωρημένος και εκνευρισμένος με τον εαυτό του μπαίνει στο αυτοκίνητο του και παίρνει το δρόμο της επιστροφής από το αεροδρόμιο. Η στεναχώρια και ο εκνευρισμός θα παραχωρήσουν τη θέση τους στο...σοκ όταν το ραδιόφωνο θα ενημερώσει τους ακροατές για την πτώση της συγκεκριμένης πτήσης λίγο μετά την απογείωση...

Αλήθεια υπήρχε κάποιος που πήρε την τελευταία στιγμή τη θέση του ανθρώπου που καθυστέρησε και ενώ το αεροπλάνο ήταν από πριν γεμάτο; Και αν ναι ποιες συγκυρίες τον οδήγησαν την ύστατη στιγμή μπροστά στα γκισέ της αεροπορικής εταιρείας;

Πέρα όμως από αυτές τις συγκλονιστικές επιπτώσεις οι συγκυρίες μπορούν να διαδραματίσουν και ρόλο σεναριογράφου καθορίζοντας το σενάριο μιας ολόκληρης ζωής. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τί θα γινόταν (ή τί δε θα γινόταν) αν για ελάχιστα δευτερόλεπτα προλαβαίνατε να μπείτε στο μετρό και η πόρτα δεν σφράγιζε ερμητικά, ακριβώς μπροστά σας; Σίγουρα με τα αν δεν μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητες και σίγουρα αν κάποιος κάθε φορά που χάνει το μετρό (και όχι μόνο) σκέφτεται έτσι το πιο πιθανό είναι να τρελαθεί. Ούτε εγώ θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Το ερώτημα όμως που με βασανίζει από καιρό είναι άλλο...Πολλοί πιστεύουν στη μοίρα και θεωρούν ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Τότε όμως γιατί να υπάρχουν εναλλακτικές; Γιατί δηλαδή να γίνει το Άλφα αν προλάβω το μέτρό ενώ αν όχι να γίνει το Βήτα; Αν όλα ήταν προκαθορισμένα τότε οι εναλλακτικές δεν έχουν νόημα. Ή μήπως η μοίρα μας δίνει εναλλακτικές και ανάλογα κάθε άνθρωπος μόνος του καθορίζει το δρόμο που θα πάρει με τις πράξεις του; Εγώ ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ούτε να βγάλω άκρη. Εσείς τί πιστεύετε;

Όσοι επιθυμούν να προβληματιστούν περισσότερο επί του θέματος (κανείς δηλαδή...) ας δουν την παρακάτω κινηματογραφική ταινία. Λέγεται Sliding Doors και το θέμα της σχετίζεται άμεσα με τους ανωτέρω προβληματισμούς.

Πολλές φορές συναντάς πράγματα στη ζωή σου που σε κάνουν να αναθεωρείς...Οι καταστάσεις σε αλλάζουν, άλλοτε προς το χειρότερο και άλλοτε προς το καλύτερο. Φυσικά θα αναρωτιέστε ως προς τι η αμπελοφιλοσοφία και θα έχετε δίκιο. Όσοι συνειρμικά συνδέσουν τα όσα γράφονται και διαβάζουν με την εικόνα αυτού του post δεν θα έχουν πέσει ολοκληρωτικά εκτός...είναι και αυτό ένα χτύπημα που σου αλλάζει τη ζωή και ίσως σε σημαδέψει για πάντα. Δυστυχώς είναι τέτοιοι οι καιροί που δεν είχα τη διάθεση να λάβω μέρος σε καμία δραστηριότητα ακόμα και να ολοκληρώσω τις υποχρεωτικές εργασίες που πρέπει κάποια στιγμή να παραδοθούν (βλέπε blog). Μέγα λάθος... η άνευ όρων παράδοση ποτέ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και κανείς σκύβοντας το κεφάλι δεν κέρδισε το παραμικρό. Βέβαια οι στάχτες είναι στάχτες αλλά το θέμα είναι να προσπαθήσεις να αναγεννηθείς μέσα από αυτές. Τις τελευταίες μέρες άφωνοι παρακολουθούμε μια τραγωδία δίχως τέλος. Σκοπός μου δεν είναι να μαυρίσω περισσότερο τις ήδη κατάμαυρες ψυχές μας. Σκοπός μου είναι να μεταφέρω τις σκέψεις μου και το πώς πλέον βλέπω κάποια πράγματα περισσότερο ξεκάθαρα. Η Vodafone μας το λέει από καιρό αλλά το προσπερνάμε αμυνόμενοι στην πίεση της διαφήμισης...΄΄Ζήσε τη στιγμή΄΄. Όχι δεν έχω πιάσει δουλεία στη Vodafone μην βιαστείτε να με κρίνετε, αλλού θέλω να καταλήξω. Αλήθεια πόσοι από μας ζούμε τις στιγμές όταν όλα μας πηγαίνουν καλά; Πόσοι από μας χαίρονται και ζουν πραγματικά την πρωινή καλημέρα στο γείτονα όταν πηγαίνουν στη σχολή ή στη δουλεία; Πόσοι από μας ξέρουν έστω τα ονόματα των συμφοιτητών τους και δεν φτάνουν στο τέταρτο έτος για να μελαγχολήσουν και να πουν΄΄ Tον συναντούσα τέσσερα χρόνια στο ασανσέρ και δεν ξέρω το όνομα του...κρίμα....’’ (σχετικά διαφήμιση ουίσκι αλλά στη θέση του ασανσέρ βάλτε τραίνο). Και το πρόβλημα δεν υφίσταται όταν από επιλογή μας δεν έχουμε μιλήσει στο διπλανό μας μια φορά στα 4 χρόνια αλλά όταν η ροή της ζωής και του χρόνου είναι τόσο ορμητική που δεν καταλάβαμε πως συνέβη αυτό και ενώ συμπαθούσαμε οπτικά εκείνη την μελαχρινή συμφοιτήτρια μας δεν της μιλήσαμε ποτέ. Όταν δηλαδή περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια μας και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν ζούμε ουσιαστικά τις στιγμές όταν όλα μας πηγαίνουν καλά. Γιατί όμως δεν εκτιμούμαι αυτά που έχουμε και περιμένουμε να καούν όλα στην πυρκαγιά για να αντιληφθούμε τι ωραία που ζούσαμε πριν; Δεν ξέρω ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως βλέπω πολλές διαφημίσεις και επηρεάζομαι και για αυτό θέλω να διαβάσω και τις δικές σας σκέψεις...