Σκέψεις

Η αλήθεια είναι πώς παρακολουθώντας το video αισθάνθηκα προς στιγμήν ότι απευθύνεται σε μένα. Θα παραδεχτώ λοιπόν ότι όντως είμαι ένας από αυτούς που απλώς καλούμαι να εγκρίνω και τίποτα παραπάνω. Γιατί όμως να συμβιβάζομαι με κάτι τέτοιο; Γιατί να δέχομαι ότι ο ρόλος μου θα περιορίζεται σε αυτόν του κομπάρσου; Γιατί όλοι μας να μην αλλάξουμε στάση και να μην διεκδικήσουμε πράγματα για τις ζωές μας. Δυστυχώς είμαστε πολλοί οι κομπάρσοι που καλούμαστε μια φορά στα τέσσερα χρόνια να εγκρίνουμε κάποιον. Για αυτό ίσως φτάσαμε εκεί που φτάσαμε... Ίσως αυτή να είναι και η απάντηση στο Γιατι του προηγούμενου post.


ΥΓ: Πραγματικά πιστεύω πως τέτοιου είδους σάτιρα είναι αναγκαία σε κάθε κοινωνία. Συγχαρητήρια, εξαιρετική δουλεία.

Χωρίς σχόλια.

Άλλο ένα μάθημα έφτασε στο τέλος του. Άλλο ένα εξάμηνο ολοκληρώθηκε. Άλλη μια χρόνια πέρασε. Για κάποιους από εμάς (του τέταρτου έτος) ένας κύκλος ολοκληρώθηκε, μια φάση της ζωής μας τελείωσε και μια άλλη αρχίζει . Σίγουρα όταν κάτι τελειώνει η μελαγχολία κάνει αισθητή την παρουσία της. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι δεν θα επιστρέψει ποτέ στην ίδια μορφή του. Από την άλλη όταν κάτι τελειώνει συνήθως αφήνει τη θέση του σε κάτι άλλο που δημιουργεί νέες προσδοκίες για τον καθένα μας ξεχωριστά. Όταν τελείωσαν τα μαθητικά μας χρόνια όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία να ζήσουμε τη ΄΄μεγάλη’’ φοιτητική ζωή. Τώρα που και αυτή τελείωσε οι προσδοκίες έχουν διαφοροποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Άλλα όνειρα(;) πλέον, άλλες συνθήκες. Το ότι φτάσαμε στο τέλος μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει η διαδρομή όπως και αν ήταν αυτή. Όσοι πρόλαβαν το τραίνο και κατάφεραν να τη χαρούν ήταν τυχεροί. Όσοι πάλι βρίσκονται σε μικρότερο έτος και έχουν ακόμη μπροστά τους κάποιο χρόνο ας μην χάνουν στιγμή. Ακόμα και ένας χρόνος είναι αρκετός ...σε σχέση με το τίποτα. Οι υπόλοιποι ας περιμένουν το επόμενο τραίνο και ας το προλάβουν αυτή τη φορά...